Felix, qui potuit boni Fontem uisere lucidum Felix, qui potuit grauis Terrae soluere uincula. Quondam funera coniugis Vates Threicius gemens Postquam flebilibus modis Siluas currere mobiles, Amnes stare coegerat Iunxitque intrepidum latus Saeuis cerua leonibus Nec uisum timuit lepus Iam cantu placidum canem Cum flagrantior intima Feruor pectoris ureret Nec qui cuncta subegerant Mulcerent dominum modi Immites superos querens Infernas adiit domos. Illic blanda sonantibus Chordis carmina temperans Quicquid praecipuis deae Matris fontibus hauserat Quod luctus dabat impotens Quod luctum geminans amor Deflet Taenara commouens Et dulci ueniam prece Vmbrarum dominos rogat. Stupet tergeminus nouo Captus carmine ianitor; Quae sontes agitant metu Vltrices scelerum deae Iam maestae lacrimis madent Non Ixionium caput Velox praecipitat rota Et longa site perditus Spernit flumina Tantalus; Vultur dum satur est modis Non traxit Tityi iecur. Tandem "Vincimur" arbiter Vmbrarum miserans ait. "Donamus comitem uiro Emptam carmine coniugem; Sed lex dona coherceat, Ne dum Tartara liquerit Fas sit lumina flectere." Quis legem det amantibus? Maior lex amor est sibi. Heu, noctis prope terminos Orpheus Eurydicen suam Vidit, perdidit, occidit. Vos haec fabula respicit Quicumque in superum diem Mentem ducere quaeritis; Nam qui Tartareum in specus Victus lumina flexerit, Quicquid praecipuum trahit, Perdit, dum uidit inferos.