# Euangelia 02 Iamque dies prono decedens lumine pontum Inciderat, furuamque super nox caerula pallam Sidereis pictam flammis per inane trahebat: Cum multos homines mentis languore ruentes Deuinctosque animam furibunda daemonis arte Certantes populi caeca iam nocte ferebant. Sed uerbum Christi tanto languore remoto Omnibus indulgens praebebat munera patris. Ecce sed exorta maior cum luce tumultus Gratantis populi cum turbis; anxius ille In mare ueliuolum celsam deducere iussit Discipulis puppim. Precibus tum scriba profusis Nauigio Sancti pariter poscebat abire. Olli Christus ait: "Quo me tu, scriba, sequeris? Vulpibus in saltu rupes excisa latebras Praebet, et aeriis auibus dat silua quietem; Ast hominis nato nullis succedere tectis Est licitum: gentis sic sunt molimina uestrae." Tunc e discipulis unus sic ore rogabat: "Vltima defuncto debentur munera patri, Sed spatium tribuat tua nobis, Sancte, uoluntas, Vt liceat miseri genitoris condere corpus." Christus ad haec: "Itiner melius comitabere nostrum Et sine defunctis defunctos condere terrae." Conscendunt nauem uentoque inflata tumescunt Vela suo, fluctuque uolat stridente carina. Postquam altum tenuit puppis, consurgere in iras Pontus et immissis hinc inde tumescere uentis Instat et ad caelum rabidos sustollere montes; Et nunc mole ferit puppim nunc turbine proram, Illisosque super laterum tabulata receptant Fluctus disiectoque aperitur terra profundo. Interea in puppi somnum carpebat Iesus. Illum discipuli pariter nautaeque pauentes Euigilare rogant pontique pericula monstrant. Ille dehinc: "Quam nulla subest fiducia uobis! Infidos animos timor irruit!" Inde procellis Imperat et placidam sternit super aequora pacem. Illi inter sese timidis miracula miscent Colloquiis, quae tanta sibi et permissa potestas, Quodue sit imperium, cui sic freta concita uentis Erectaeque minis summittant colla procellae. Iam Gerasenorum steterat sub litore puppis; Ecce sed egresso iuuenis (mirabile dictu) Occurrit, miseram cui mentem spiritus ater Immunda implebat lacerans uirtute furoris. Illi grata domus taetris habitare sepulchris; Nec poterat rapidum quisquam retinere furorem, Fortia quin etiam rumpebat uincula ferri Scindebatque graues ut lanea fila catenas. Et iam compedibus leuis insultare solutis Ludus erat saxisque ferum concidere pectus. Isque ubi pergentem Christum per litora uidit, Cum clamore ruit longoque accurrit adorans: "Regnantis semper Domini certissima proles, Oramus, ne nos solitae regionis ab oris Excutias longe tormentis excruciatos. Nam nomen Legio est nobis multosque sub uno Nomine consociat flatus uis sola nocendi. Cernis, ut immundi subigant haec pascua porci? His saltem liceat rabiem satiare repulsam, Per patris altithroni nomen sublime rogamus." Imperat his hominis mentem dimittere Christus Porcorumque sinit gregibus finire furores. Iamque hominis stupidum decusso daemone pectus Insperata suae ueneratur dona salutis. Et iam praecipites scopulorum margine porci In mare coniecti properant disperdere uitas. At uero e speculis miracula tanta pauentes Diffugiunt urbisque ruunt ad tecta subulci Et famam accendunt populosque ad litora cogunt. Insanum uero iuuenem postquam resipisse Credere cernentum populorum turba coacta est, Orabant pauidi, regionem linqueret illam. Inde domum repedat terrarum lumen Iesus. Ecce reuertenti iuuenis torpentia membra, Officium quorum morbus dissoluerat aeger, Ante pedes Christi lecto posuere cubantem. Quem miserans animo uerbis compellat Iesus: "Adsit certa tuae, iuuenis, constantia menti, Nam tibi praeteritus uitae donabitur error." Hoc dictum scribae mentis per operta malignae Carpebant, quod uerba Dei uirtute ferenda Protulerat. Christus sed pectora talia cernens, "Hoc, inquit, uerbum scribarum dicta retractant. Quod quanto leuius fuerit dixisse sequentis Et dicti et facti pariter uirtute probabunt, Et mihi concessum peccata remittere cernent. Quapropter iuuenis, firmato corporis usu Surge uigens stratumque tuum sub tecta referto." Surrexit lectumque umeris iam fortibus aptat, Per mediumque uigens populi mirantia abibat. Tunc timor et laudes Domini per pectora plebis Concelebrata simul miracula laeta frequentant. Progrediens tunc inde ad uectigalia uidit Consessu in medio Matthaeum; protinus ergo Discipulis haerere iubet. Nihil ille recusans Imperio Christi paret gaudetque secutus. Inde iter ingrediens simili sermone Philippum Hortatur comitemque suis asciuit amicis. Ille ubi cognouit Christi uiresque uiamque, Vt primum iusto concurrit Nathanaheli, "En nostris, inquit, concessum est surgere saeclis, Quem uoces ueterum et sancti cecinere profetae. Hunc genuit ueniens Dauidis origine Ioseph, Nazara cui felix patria est et nomen Iesus." Ille refert: "Genuit quicquam si Nazara, miror, Quod dignum tantis umquam uirtutibus esset. Inde Philippus ait: "Cernes, dubitare quiesce. Illum ubi tendentem longe respexit Iesus: "Vir uenit huc, inquit, cui pectora nescia falsi Virtutem puram seruant sine fraude maligna." Ille sub haec: "Vbinam uel quo me tempore nosti?" Cui Dominus dicta haec diuino pectore promit: "Cum te diffusae tegerent umbracula ficus, Ante etiam quam te uocitarent uerba Philippi, Vidit et elegit comitem te spiritus auctor." Talibus attoniti sequitur uox Nathanahelis: "Progenies ueneranda Dei, rex inclite gentis, Tu populis manifesta salus uitaeque magister. Christus ad haec: "Facilis suasit tibi credere uirtus, Arborea quod te uidi recubare sub umbra; Sed maiora dehinc rerum miracula restant. Cernetis pariter totum se scindere caelum Atque Dei celeres aethram penetrare ministros, Inde hominis nato claram deferre coronam." Interea thalamis conubia festa parabant In regione Chanan, ubi clari mater Iesu Nato cum pariter conuiuia concelebrabat. Vina sed interea conuiuis deficiebant. Tum mater Christum per talia dicta precatur: "Cernis, laetitiae iam defecisse liquorem? Adsint, nate, bonis ex te data munera mensis." Olli respondit terrarum gloria Christus: "Festinas, genetrix: nondum me talia cogit Ad uictus hominum tempus concedere bona." Mensarum tunc inde uocat laetata ministros Mater et imperiis nati parere iubebat. Sex illic fuerant saxis praepulchra cauatis Vascula, quae ternis aperirent ilia metretris Haec iubet e fontis gremio complere ministros. Praeceptis parent iuuenes undasque coronant Completis labiis lapidum; tum spuma per oras Commixtas undis auras ad summa uolutat. Hinc iubet, ut summo tradant gustanda ministro. Ille ubi percepit uenerandi dona saporis Nescius, in uini gratum transisse liquorem Egestas nuper puris de fontibus undas, Increpat ignarum sponsum, quod pulchra reseruans Deteriora prius per mensas uina dedisset. His signis digne credentum discipulorum Perpetuam stabili firmauit robora mentem. Inde ubi Iudaeis aderant sollemnia paschae, Ad Solymos direxit iter temploque subibat. Repperit hic populum uenalia multa locantem: Pars uendebat oues, pars corpora magna iuuencum, Pars inhians nummis arti numerare uacabat. Restibus hic Christus conectit uerbera flagri Et tales populos sancta proturbat ab aede, Et mensas uertens aeris profundit aceruos Et superincrepitans: "Procul haec auferte profani, Vt meus hic genitor, non sordida lucra colantur." Tum poscens signum plebes Iudaea fremebat, Quo fidens animos in talia facta leuaret. Ventura obscuris tunc Christus talia miscet: "Soluite pollutis manibus uenerabile templum Hoc, ego restituam, cum tertia lumina solis Incipient rutilam terris infundere lucem." Illi inter sese tractantes murmure caeco: "Hoc, aiunt, uix sex et quadraginta per annos Constructum ueteris regni molimine templum Tu poteris tribus in spatiis renouare dierum?" Hoc uerbum quondam post tempora debita digni Cognouere uiri, proprio de corpore Christum Delubrum dixisse Dei. Sed signa uidentes Tum multi cepere fidem Sanctumque secuti. Nocte sub obscura celso sublatus honore Primorum procerum Iudaei nominis unus Venit et ad Christum summissa uoce profatur: "Haut dubium est, quod larga Dei te, Sancte, uoluntas Humanis lucem concessit surgere rebus; Nec quisquam tantis tribuet miracula signis, Ni comitata Dei iubeat splendescere uirtus." Christus ad haec: "Iteris iusti si culmina quaeris, Nullus ad excelsum poterit conscendere regnum, Reddita ni penetret nascendi exordia rursus Atque nouam capiat diuino munere uitam." Ille autem tantis stupefactus corda loquellis: "Hoc, inquit, nostrae non est comprendere mentis. Quis poterit coeptae reuocare exordia uitae? An rursus senior matris correptet in aluum Vt nouus in lucem ueniat uitamque reuoluat?" Ille sub haec: "Liquido si quis de fonte renatus Et flatu sancto rudibus consistere membris Coeperit, aetheriam liber conscendet in aulam. Terrenum corpus terreno corpore natum est, Spiritus haut aliter similem generat sibi flatum. Spiritus hic Deus est, cui parent omnia mundi. Hic, ubi uult, quocumque uolat uocemque per auras Iactat, sed nescis, quae sint exordia uocis, Quamque petant eius currentia flamina partem. Quisque igitur iustae repetit primordia uitae, Hunc similem sancti datus reuirescere certum est." Et Iudaeus ad haec: "Nil horum cernere possum." Talia tum Christus: "Solymorum magne magister, Tune etiam mentem uitae de lumine raptam Demergis praeceps furuis, miserande, tenebris, Nec potes obtunso comprendere talia sensu? Ecce fides nulla est, tantum terrestria dixi! Quid, si caelestes uires conscendere sermo Coeperit et superas rerum comprendere formas? Quis uestrum duram poterit mihi pandere mentem? Accipite ergo, nouis quae sit sententia rebus. Sidereum nullus poterit conscendere caelum. Ni solus, qui missus caeli uenit ab aula, Idem hominis natus, caeli qui in sede moratur Vt serpens olim regionibus in desertis Moysei manibus summo sublatus honore est, Sic hominis natum tolli in sublime necesse est, Vt, quicumque fidem mentis penetralibus altis Illius ad nomen statuit, sub turbine saecli Proculcet pedibus letum et trans sidera surgens Sublimis capiat donum inuiolabile uitae. Namque Deus mundum tanto dilexit amore, Eius ut in terras discenderet unica proles Credentes Domino uitae iunctura perenni. Nec Deus hunc natum disquirere iure seuero Iudicioue truci terras expendere misit, Mitia sed populis ueniant ut munera uitae. Namque ubi certa fides fuerit complexa salutem Non erit ulla illic anceps agitatio iuris. Ast ubi dona procul fuerint exclusa medellae, Iam propria ipsorum mentem damnatio torquet; Vnica nam Domini fuit his incognita proles. Aduentum lucis miseri fugere superbi Et magis amplexi caecas tenuere tenebras. Sic quicumque malis mentem maculauerit actis, In tenebras pauidus refugit, ne lumine claro Sordida pollutae pateant contagia mentis. At quicumque piae tenuit uestigia uitae, Ad medium properat lucemque nitescere gaudet, Splendeat ut claris uirtutis gloria factis." Inde Galilaeam repetit seruator Iesus. Praeteriens sed forte uenit Samaritida Sichen. Illic fundus erat, Iacob de nomine pollens, Et puteus gelido demersus in abdita fonte. Sederat hic rapido Saluator anhelus in aestu, Discipulique escas mercantes moenibus urbis Passim dispersi solum liquere magistrum. Moenibus egrediens Samaritis femina uenit Hauritura cauis putei penetralibus undas. Olli Christus ait: "Laticis da, femina, potum." Respondens mulier: "Mirum mihi praecipis, inquit, Vt tibi Iudaeo mulier Samaritica potum Dispernens ueterum Samaritum iussa ministrem." Tum seruator ait: "Domini si munera nosses, Et quis te sitiens putealia pocula poscat, Tu potius peteres, uiuam tibi traderet undam." Illa sub haec: "Puteus gremium sinuatur in altum, Vrceus est nullus nec sunt tibi uincula funis; Vnde igitur poteris undam mihi tradere uiuam? Num tu maior eris nostri uirtute parentis? Hunc Iacob etenim puteum cum prole bibebat, Et proprios huc saepe greges ad pocula duxit." Olli respondit mundi regnator Iesus: "Ex ista plene nullus satiabitur unda, Nam rursus sitiet; sed nostri dona liquoris Ardorem excludent aeterna in saecla bibendi. Dulcia prouenient nostri cui pocula fontis, Largior inde fluet uitalis gratia fluctus. Sed desiderium nostrae si te capit undae, Excitus ueniat tecum mox urbe maritus." Coniugio sese mulier negat esse reuinctam. Tunc sic prosequitur mentis perspector Iesus: "Femina, ueridicis loqueris de coniuge uerbis. Nam tu conubiis nexa es iam quinque uirorum, Nunc aliena super thalamorum uincula tollis." Tum mulier: "Sanctum te certum est esse profetam. Sed nostri istius uenerandum montis in arce Praeceptum nobis quondam liquere parentes At uos in Solymis orandum dicitis oris." Talia dicenti mox talia reddit Iesus: "En aderit tempus, montis cum uertice uestri Omnibus ex Solymis aberit ueneratio longe Sed nunc certa salus Iudaeis surget ab oris, Et nunc instantis cursus iam temporis urget, Cum ueri sanctum genitorem errore remoto Cultores iustis armati legibus orent. Spiritus his ac plena fides erit et pater altus Talia conquirit cultorum pectora terris." Illa dehinc: "Scimus, quod Christus nuntius orbi Aduentu proprio uitalia saecula pandet." Et tum peccantis largus miserator Iesus Se lumen terris Christum uenisse fatetur. Et iam discipuli reduces stupuere magistrum, Quod secreta illis potiretur femina uerbis. At properans urnam mulier pro fonte reliquit Et populum totis eduxit moenibus urbis. Omnia nam memorat, sibimet sermone profetae Gesserat ipsa prius quaecumque, ex ordine dicta. Tum propere Christum fusae petiere cateruae. Discipuli interea rogitabant, sumeret escas. Ille satis sibi pulchrorum superesse ciborum Respondit. Sed tum mirantum discipulorum Inter se occultis currebat sermo loquellis: "Forte aliquis prior hic epulas dedit ante magistro, Nostras ut merito satiatus respuat escas." Ille sed internae cernens molimina mentis: "Hae mihi sunt epulae, pectus satiabitur istud, Si faciam magni genitoris iussa per orbem. Quattuor hinc menses laetae ad primordia messis Frugiferae aestati certe superesse putatis. Erigite ergo oculos albentes cernite campos, Cunctaque maturam iam rura exposcere messem. Nunc quicumque metet, pulchri mercede laboris Vitalique dehinc gaudebit fruge redundans Et sator accipiet messorum gaudia laetus. Vos ego nunc misi grauidam succidere messem, Quae non est uestro sulcis inserta labore. Vos aliena bonae ditabunt munera frugis." Talibus alloquiis comitum dum pectora complet, Ecce Samaritum populi uenere rogantes Exorantque illic geminos expendere soles, Iamque fides multos plebis fundauerat alta; Nec iam femineis tantum concredere uerbis Ipsos, sed coram uirtus manifesta docebat, Venisset saecli quod iam seruator Iesus. Iamque Galilaeam remeauerat in regionem, Quondam ubi fontanas uino mutauerat undas. Regius hic iuuenis, cui natum morbus anhelo Ardore extremis uitae torrebat in oris, Comperit ut Christum certo remeasse recursu, Aduolat et precibus subolis pro sorte profusis Orabat, celeris deposcens dona salutis, Ne prius ad letum natus traheretur acerbum. Christus ad haec: "Signis nisi suadeat omnia uirtus, Non erit ulla fides; sed perge et sospite uita Aedibus in uestris dulcem complectere natum." His uerbis fructum mox perceptura salutis Pulchra fides animum laetanti in pectore firmat. Iamque iter ingresso properantibus obuia seruis Nuntia fama uenit pueroque in luminis oras Limine de mortis subitam remeasse salutem. Ille ubi cognouit certum concurrere tempus Sanantis Christi uerbis, seseque domumque Mancipat amplexus fidei uenerabile donum. Forte dies epulis multos sociauerat uuis, Publica conductis qui uectigalia lucris Professi rapiunt alieno nomine praedam. Hos cum discipulis simul accipiebat Iesus. Ecce Pharisaei occulto reprehendere risu, Quod legis doctor conuiuia talia iniret. Ille sed inspiciens, quid pectora clausa tenerent: "Non, inquit, medicis opus est, ubi fortia membra Intemerata salus uegetat uirtutis honore. Aegris sed merito miseris adhibenda medella est. Discite nunc saltem, iubeant quid uerba profetae: Non ego sacra magis quam mitia pectora quaero. Haut etenim iustos ueni ad directa uiantes, Sed reuocare malos peccantum a limite gressus." Ecce sed e numero mirantum munera Christi Vnus Iohannis quaerebat discipulorum, Cur ipsi legis ieiunia crebra tenerent Nullaque sub Christo plebes ieiunia ferret. Christus ad haec contra placido sic ore profatur: "Qui sponsi laetis comitantur uota choreis, Non praesente illo ieiunia tristia portant. Iamque dies aderit, cum sponsus turbine saecli E medio comitum rapietur: tristibus illi Spondebunt animos lacrimis horrore ciborum. Quam stultum est, rudibus ueteres subtexere pannos Vestibus ut turpis peius scissura patescat? Aut utribus calidum tritis committere mustum, Quis ruptis totum sequitur disperdere uinum? Sed rudibus rectum est utribus spumantia musta Condere: sic uinum conseruant fortia uasa." Talia tractanti percussus pectora luctu Ecce Sacerdotum princeps procumbit adorans Et sibi defunctam (funus miserabile) natam Implorat lacrimans, certamque uenire salutem Defunctis etiam poscebat munera Christi. Haut mora, consurgens graditur seruator Iesus. Progressi mulier sequitur uestigia seruans, Quam languore graui bis sex labentibus annis Carpebat fluxus macerans sine fine cruoris Viribus absumptis et toto corpore fessam. Pectoris haec tacitam uoluebat credula mentem Arcano secumque fide iam certa tenebat, Actutum fesso fugeret quod corpore tabes, Extremam Christi posset si tangere uestem. Haec ubi per populum summi pendentia pepli Fila manu trepida tractauit, protinus ille Et causas morbi et credentia pectora cernens Concessit celerem tali cum uoce salutem "Accipe, quod meruit fidei constantia, munus." Et mox restricto uiguerunt sanguine uenae. Postquam peruentum est, ubi funera uirginis, ingens Plangentis populi fremitus clangorque tubarum Vltima supremae celebrabant munera pompae: Abscedant, inquit, tectis haec tristia uestris. Namque puella iacet placido demersa sopore, Defunctam retur flentum quam nescia plebes." Talia dicentem ridentum turba reliquit, Quod morte abreptam dixit dormire puellam. Sed Christus, leti uictor uitaeque repertor, Frigentis dextram dignatus prendere dextra Surgere mox iussit miranda ad gaudia patris. Inde reuertenti clamor se protinus offert Caecorum pariter gressu labente duorum. Ollis Christus ait: "Quid credunt pectora uestra? Num uirtute mea se reddet lumen ademptum?" Olli firmato se credere corde fatentur. Tum Christus fatur: "Credentes cernite lucem Nec cuiquam nostrum post haec edicite nomen." Dixit; sed propere per gaudia tanta uidentum Ardor inexpletus famam per cuncta serebat. Offerturque dehinc iuuenis, cui rapta sonorae Daemonis incursu fuerat substantia uocis. Ast ubi propulsus fugit de pectore daemon, Confestim sanae redierunt munera linguae. Talia mirantis populi stipante tumultu Vallatur; cernens sed milia tanta uirorum Ingemit ut ruris dominus, cui pascua laeta Innumerae tondent pecudes rectoris egentes. Tunc ad discipulos depromit talia dicta: "Quam laetae segetes ruris per terga patescunt! Sed rarus messor frugis superatur aceruo. Iam superest dominum segetis deposcere tantae, Vt sua rura uelit numero complere colentum." Haec fatus populo ex omni delecta seorsum Fortia conglomerat bisseno pectora coetu. Hos ubi delegit, praeceptis talibus implet: "Deuitate itiner, quod gentes perfidiosae Et Samaritarum fraudis uestigia calcant. Pergite, qua patrii pecoris custodia labat. Pergentes uero similem mihi sumite mentem, Vt uobis subigat uirtutes daemonis atri Sancta fides curamque piam languoribus aptet. Hae uires nulla uobis mercede dabuntur Et uos haut aliter gratuita impendite dona. Non auri argentiue domet possessio mentem, Nec uos nummorum subigat scelerata cupido. Non geminas uestes nec plantis tegmina bina Virtutis nudae cupiat seruare minister. Ingressi muros urbis perquirite semper, Hospitio quorum par sit succedere iustis; Ingressique dehinc pacem sub tecta uocate. Si tranquilla domus fuerit, pax illa manebit, Sin erit indignis habitantum moribus horrens Diffugiet uestrumque abitum pax uestra sequetur Excludet quicumque ferus uos limine tecti, Auribus aut duris spernet uitalia uerba, Excutite egressi domibus uestigia uestra, Haereat iniustae ne uobis portio uitae. Illos deterior Sodomorum poena manebit Suppliciis, ueniet mundo cum terminus omni. Pergite nunc ut oues, durorum praeda luporum; Sed uos arguto serpentum corde uigete, Simplicitate tamen dulces superate columbas. Nam saepe incumbet uobis iniuria praeceps Conciliisque hominum statuentur corpora uestra. Vos flagris uinclisque feris durisque tyrannis Frendens urgebit pro me uiolentia saecli. Cum uos prodiderint, uerborum linquite curam, Sponte fluens dabitur sermonis gratia uobis; Spiritus in uobis pro uobis digna loquetur. Prodet enim fratrem scelerata insania fratris, Ad letumque dabunt genitorum corpora nati. Vos odia urgebunt semper pro nomine nostro, Sed finem fidei comitatur gloria uitae. Profugite ex tectis, quae uos sectabitur, urbis; Inde aliam, mox inde aliam conquirite sedem. Nam uobis urbes semper superesse necesse est, Istrahelitarum quae dent sub nomine plebem. Discipulus numquam transcendat celsa magistri Culmina, nec dominum temptet praecellere seruus. Discipulo satis est uires aequare magistri Vel domini similem uirtutem prendere seruo. Pectoribus uestris semper timor omnis aberret; Nam nudata suis promuntur cuncta latebris. In tenebris tacite uobis quaecumque iubentur, Dicite praeclaro nitidi sub lumine solis. Auribus et uestris dicam quaecumque susurrans, Excelso in populos spargantur culmine tecti. Despicite illorum rabiem, qui corpora uestra Prosternent ferro: non est his ulla potestas Viuacem leto pariter dimittere mentem. Illum sed potius cordis secreta pauescant, Corporis est animique simul cui cuncta potestas. Passeribus pretium nummi uix portio parua Proueniet; non est tamen unum credere dignum Iniussu Domini laqueos incurrere nostros. Quis dubitet sapiens, Domini sub pectore multis Cedere pinnatis hominem pro milibus unum? Qui me confessus fuerit sub iudice terrae, Hunc ego non aliter coram genitore fatebor; Sic itidem coram genitore negabo negantem. Non ego nunc pacem terris immittere ueni, Sed gladium, patrio dirimat qui pectore natum Et dulcem natam dirimat qui pectore matris. Si quis amore meo genitorem pluris habebit, Vel matri suboliue meum postponet amorem, Sentiet horribilem nostra de sede repulsam. Contemnet quicumque animam pro nomine nostro, Inueniet laeta florentem fruge salutis. Qui uos suscipiet, me suscepisse benignis Obsequiis, idem me pro genitore supremo Suscepisse sibi gaudebit perpete uita." Talia discipulis bis sex cum iussa dedisset, Iustus Iohannes caeci de carceris umbris Sectantum e numero delectos talia dicta Ad Christum portare iubet uerumque referre: "Tune piis animis requies, quam regia caeli Pollicita est terris, nostro sub tempore fulgens? An aliam superest post haec sperare salutem?" Talibus haec Christus dictis mandata remittit: "Caecorum tenebrae mutantur lumine lucis Debiliumque uigent firmato robore membra; Lurida discutitur squamoso corpore lepra, Aeriae uocis penetrat surdas sonus aures. Redditur amissae leti post funera uitae Ad corpus remeans animae iam libera uirtus, Pauperibusque suis non dedignata patescit Fulgentis splendens aduentus gloria nostri. Ille beatus erit, quem non deceperit error." Talia discipuli referunt mandata magistro. Hoc super ad populum depromit talia Christus: "Cur in deserto uoluistis uisere nuper Stramen harundineum uento uibrante moueri? Cur etiam molli uestitum ueste uidere? In domibus regum molli cum ueste tenentur. Ille profetarum solus transcendere uires Iudicio ueteris scripti promittitur olim. Hunc etenim memorat uenerandae lectio uocis: En ego mitto meum stratas aptare ministrum Ante tuos uultus; genuit nec femina quemquam Maior Iohannis nostri qui uiribus esset. Sed minor hoc caeli fiet sublimior aula. Huius ab exortu uim caeli regia sentit, Et caeli regnum uiolentia diripit atrox. Lex omnis summam Baptistae ad tempora cepit Atque profetarum finis concluditur idem. Si uultis uolucris penetralia noscere saecli, Corpus Iohannis felix habitabile sumpsit Helias, quondam quem turbine missa corusco Flammipedum rapuit simulatio quadriiugorum. Audiat haec dictis pandens uitalibus aures. Nunc tibi confiteor, genitor, cui gloria seruit Fulgentis caeli et terrarum frugiferentum, Celasti nunc quod sapientibus ista superbis Paruulaque infantum uis haec comprendere corda. Iam mihi regnantis sunt omnia tradita patris, Nec quisquam Domini poterit cognoscere natum, Ni solus genitor; genitorem mente uidebit Filius, aut idem pandet cui talia natus. Huc omnes ueniant, oneris quos sarcina uasti Comprimit; his poterit uirtus mea munere patris Antiquas uires hilari reparare quiete. Sumite forte iugum, leuis est mea sarcina iustis, Namque humili dulcem largitur corde salutem." Haec ubi dicta dedit, messis per culta grauatae Praeterit, et populus sectantum discipulorum Spicarum grauidam carpebat in ordine frugem. Ille dies ueteri poscebat lege quietem, Sabbata nam priscis repetebant otia iussis. Ecce Pharisaei coram reprendere Christum, Quod sanctae legis calcarent iussa metentes Discipuli. Legum sed tum completor Iesus Incipit his ueteris scripti monumenta retexens: "Legistis certe, in templo Dauida canorum Cum populo quondam panes sumpsisse sacratos Et propriam comitumque famem sedasse; sed illos Illicitum cuiquam fuerat contingere panes, Sumere quos solus poterat de lege sacerdos. Eiusdem scriptum est iusto moderamine legis: Sabbata profanent templo sine crimine uates. Nec minor est istic uestrae glomeratio turbae Quam templi uirtus. Caperent si pectora uestra, Quod non sacra Deus, sed malit mitia corda, Non iam saepe uiros damnasset factio sacros, Expertes culpae. Sed nunc ego sabbata cuncta Sponte mea dominans legis sub iure tenebo." Tunc conuenticula ipsorum post talia dicta Ingreditur; mox hic iuuenem pro limine cernit, Siccatum ex umero cui pondus inutile palmae Pendebat. Sed tum dictis temptando dolosis. Aegris an liceat per sabbata ferre medellam, Quaerunt, calcatae ut legis uindicta maneret. Christus ad haec: "Foueam ei forte pecuscula uestra Inciderint, certe transibitis otia legis Et pecus abrupto tolletis uile profundo. Quanto igitur nobis hominum curatio maior Ad benefacta animos tollens accendere debet! Ergo age tu, iuuenis, rediuiuam tendito dextram." Cum dicto palmas sanus porrexit utrasque. His tum pro signis, quae uix ueneratio posset Mirantis digno populi sustollere cultu, Conciliis trucibus conclamant decipiendum. Talia perspiciens procerum molimina Christus Discedit; uariis hominum languoribus aptat Concessam in populos patria uirtute medellam. Oblatus sibi mox quem daemonis horrida uirtus Et lingua et uisu truncatum uiuere poenae Et propriis escam cruciatibus esse uolebat. Hunc ubi curatum uisuque et uoce uigentem Caeca Pharisaeae cognouit factio gentis, Daemonis auxilio, qui princeps daemoniorum Solus nequitiae uires dicione teneret, Haec illum fecisse ferunt. Sed talia Christus Veridicis aperit conuincens pectora uerbis: "Si gemina regnum distractum parte dehiscat Et scissa aduersum sese diuulsio pugnet, Disruptis propere labentur cuncta medullis. Horridus et daemon si daemone pellitur atro, Aduersa sibimet scissus uirtute repugnat. Quis poterit praedam tectis auferre uirorum, Ni prius aggressor custodum bracchia nodis Vinciat, ut facilis ueniat direptio praedae? Quisque meis aberit discretus miles ab armis, Hostis in aduersa consistet fronte duelli. Quisque meis gregibus cogendis liber aberrat Dissicet ille mei pecoris per deuia pastus. Sed quicumque hominum fuerit super omnibus error, Dimitti poterit, tantum ne Spiritus umquam Vocibus insana laceretur mente profusis. Siue furens hominis nato conuicia quisquam Ingeret, haec etiam poterunt peccata remitti. Spiritus at sanctus tantum cuicumque profana Verborum rabie uiolabitur, irreuocatis Suppliciis nunc et semper torrebitur ignis. Quando ueneniferi serpentis saeua propago Sermonum dulci poterit mitescere fructu? Nam bona thesauris promuntur dulcia iustis Et mala letifero procedunt ore uenena Verborum meritis ueniet sub iudice poena, Verborum meritis dabitur sub iudice uita. Quae genitor faciet, sectabitur omnia natus, Namque idem nato manifestat cuncta uidenda Et potiora dehinc tribuet miracula rerum. Sicut enim genitor demortua corpora reddet Ad claram uitae lucem, sic omnia natus, Quae uolet, ad lumen surgentia corpora ducet, Nec genitor quicquam uestri se iudice quaeret, Sed dedit haec nato quaerendi iura per orbem, Gloria quo maneat similis natoque patrique. Namque repulsus erit uestro si natus honore, Improbitate pari genitorem despicietis. Sed cui nostra fidem sermonis gratia figet, Mox me mittentis genitoris dona patescent Aeternamque dabit praesens constantia uitam, Iudiciumque illi non est, sed migrat ab atra Morte procul lucisque uigens ad limina tendit. Adueniet tempus, cum mortua corpora uocem Accipient nostram et uitam cum uoce tenebunt. Nam sicut genitor uitam sibi possidet in se, Sic tribuit nato uitam et ius dicere iussit, In terras hominis quoniam cum corpore uenit. Nec uobis mirum uideatur, corpora cuncta Vocis ad auditum propriis exsurgere bustis, Iustorumque animas rediuiuo corpore necti, Iudicioque graui miseros exsurgere prauos. Nec mihi iudicium tribuit mea sola potestas, Arbitrio quoniam genitoris cuncta iubentur, Qui me iustitiam terris disquirere iussit. Namque ego si proprio testis pro nomine surgam, Falsa loquar; aliusque itidem quia testis habetur Pro nobis, semper mihi talia temnere fas est. Nam ueris operum signis manifestior omni Luce nitet praesens nostris testatio factis. Talia concedens genitor mihi testis adhaeret, Qui me dimisit terris sua ponere iussa. Huius enim uocem numquam comprendere quistis Nec speciem propriam concessit uisere uobis, Nec sermo ipsius poterit per uestra sedere Pectora, credendi quoniam substantia nulla est. Quaeratur ueterum scriptorum lectio uobis, Perpetuam cunctis uitam quam ferre putatis. Haec etiam nostrum testatur lectio donum. Nec tamen audetis propius consistere nobis, Ne uerae uobis contingat gratia uitae. Non mihi captatur terrenae gloria laudis. Namque ego quod summi genitoris nomine ueni, Respuitur uobis, ueniet sed decolor alter, Nomine quem fultum proprio gens uestra sequetur. Alternae in uobis captatur gloria famae, Vnius et solam fugitis disquirere laudem. Nec uos arguerim coram genitore, sed illic Accusator erit, quem spes modo uestra celebrat, Moyses, quem fidei nullo seruastis honore. Eius enim scriptis uester si crederet error, Crederet et nobis, Moysi quem scripta frequentant." Talia tum contra scribarum uerba sequuntur: "Vocibus indubitata fides comitabitur istis, Si uirtus certis firmet miracula signis." Ille dehinc: "Polluta malis generatio quaerit Signa sibi; rebus stabunt sed signa futuris. Namque profeta cauo quantum sub pectore ceti Temporis absumpsit, terrae in penetralibus altis Progenies hominis tantum demersa manebit. Adueniet tempus, cum surget reddita uitae Gens hominum propriis in fletum dedita gestis. Haec istam digno damnabit crimine gentem, Quod maris e fundo surgentis uoce profetae Commonita in lacrimas Dominum proiecta reflexit. Hic et Ionaeis monitis potiora iubentur, Contemnitque feris animis gens impia lucem. Et regina Noti uitales surget in oras. Illius ad specimen damnabitur effera plebes, Finibus extremis Libyae quod uenerit illa, Vt Solomona pium, praeceptis dedita iussis, Audiret; potior nunc est Solomone potestas Et tamen obtunsae caecantur pectora plebis. Expulsus si quando fugit de pectore daemon, Quem turbat sanctus purgato corpore flatus, Ille uenenatis collustrat passibus oras, Qua nulla excurrit fontani gurgitis unda, Nec requiem placidae sedis sibi repperit ardens. Tunc repetit suetae sitiens habitacula mentis. At si forte suis obnoxia corda uenenis Ornatuque leui ridentia limina cernit, Associat septem similes glomerando furores Vis inimica homini penetratque in uiscera serpens. Sic genus hoc uero mentis cum degenerarit, Vincula perpetuis deflebit subdita poenis." Atque ea dum populis uitalia dicta frequentat, Pro foribus mater cum fratribus astitit illi Et miscere foris sermonem comminus orat. Talia tum matris mandatis dicta remittit: "Hic mecum genetrix, mecum germana residunt Corpora. Nam patria impletur cuicumque uoluntas, Ille meo proprium conectit sanguine corpus, Et matris generisque mei sub nomine habetur." Progreditur templo terrarum lumen Iesus Et maris extrema terraeque resedit in ora, Innumeraeque illuc plebis fluxere cateruae. Ille sed excelsam scandens, quae proxima puppim Litora complenti depromit talia plebi: "Ecce sator proprio commendat semina ruri; Illa cadunt diuersa solo sortemque locorum Pro uirtute ferunt. Nam sicubi trita uiarum Sub pedibus solido densetur limite tellus, Aeriis auibus dant nudam semina praedam. Ast ubi pertenui uelantur puluere saxa, Farra quidem uiridem depromunt germinis ortum; Sed quia nulla subest suci substantia glebis, Inserto arescunt radicum fila calore, Cunctaque mox apicum labuntur acumina leto. Seminibusque aliis contingunt aspera rura; Sentibus hic spinisque feris uelocius exit Roboris augmentum frugemque internecat angens. Vberibus uero dantur quae semina glebis, Illa ferunt pulchram segetem, cui laeta frequentat Incrementa sui centeno copia fetu. Audiat haec, aures mentis qui gestat apertas." Talia discipuli mirantes dicta requirunt, Implicitis populo cur clauderet omnia uerbis, Ille sed amota credentum plebe profatur: "Vobis, qui firmo robustam pectore mentem Ad capienda Dei penetralia constabilistis, Concessum est aditis penitus consistere regni; Illis pro merito clauduntur lumina mentis. Si quis habet dignus, capiet potiora redundans; Qui uero expertes caelestis muneris errant, Amittent etiam, proprium quodcumque retentant. Idcirco obscuris coopertum ambagibus illum Perstringit populum sermonis gratia nostri, Vt dictum Esaiae merita de plebe recurrat: En populi mentes uelantur ad omnia crassis Obicibus, sensu ne tangant munera uitae. Auribus assistunt clausis oculisque grauatis, Ne conuersa bono sanetur noxia plebes. Quam uestrae nunc sunt aures oculique beati! Nam multi ueteres iusti sanctique profetae, Quae uobis clarent, orarunt cernere dona. Accipite ergo animis, qui sit de semine sensus: Quisque meum uerbum summas dimittit in aures, Nec sensus recipit stabili praecepta uigore, Eripit illius totum de pectore daemon. Hic agro est similis duro, qui germina farris Exponit rapidis auibus sine fruge rapinam. Sunt alii, laeto qui pectore nostra receptant, Sed breuis est illis perceptae gratia frugis. Nam si dura premat mentem strictura coercens, Continuo trepidi produnt sibi credita leto. His saxosus ager simili leuitate uirescit. At spinosus ager curarum mole grauatis Respondet, pressant quos pondera diuitiarum. Semina sic nostri sermonis pressa grauantur, Nec fructus sequitur spinarum horrore necatus. Pinguia sic itidem paribus stant uiribus arua Illis, qui clarae capiunt praecepta salutis, Quae penetrant animum sensu tractante tenaci Centiplicemque ferunt uirtutis robore frugem." Haec tum discipulis plebique haec insuper addit: "Agricolae simile est regnum sublime Tonantis. Ille iacit proprio mandans bona semina ruri, Sed post surripiens hominum insidiando sopori Trux inimicus adit loliumque inspergit amarum. Ecce sed ad fructum culmis cum spiceus horror Processit, lolio messis maculata redundat. Tum domino famuli mirantes talia fantur: Nonne bonum terrae, semen per terga dedisti? Vnde igitur lolio turpi tua rura grauantur? Sed iam, si iubeas, messem purgabimus omnem, Triticeusque nitor selecta sorde resistet. Tum dominus miti contra sermone profatur: Hic dolus est, inimice, tuus, sed farra sinamus Crescere cum lolio. Pleno nam tempore messis Secretum lolium conexo fasce iubebo Ignibus exuri; at nostro de semine messor Horrea nostra dehinc purgata fruge replebit. Haut aliter simile est, cordis si panditis aures, Praeparui grano regnum caeleste sinapis, Quod proprio insinuans disponit cultor agello. Seminibusque illud minus omnibus esse uirentum Creditur; at iusti mox incrementa uiroris Sumpserit, erecto transcendit uertice cunctas Agrorum fruges, ramis ut plumea turba Colludat possitque umbras habitare uirentes. Fermento par est munus caeleste salubri, Quod magna condit mulier sub mole farinae. Illa dehinc modico fermenti mixta calore Conducto, unius coalescit corpore massae." Talia tum populo perplexis condita uerbis Promebat, ueteris quo possent dicta profetae Ordine saeclorum iussis concurrere rebus: Os aperire meum dignabor, condita mundi Conuoluet ructans uarii sermonis imago. Inde domum repetit serus turbasque reliquit.