# Contr.Symm02.Praef

Simon, quem uocitant Petrum,
Summus discipulus dei,
Lucis forte sub exitu,
Cum uesper croceus rubet,
Curuam uulserat ancoram
Captans flamina linteis
Et transnare uolens fretum.
Nox uentum mouet obuium,
Fundo qui mare misceat,
Iactatam quatiat ratem.
Clamor nauticus aethera
Plangens atque ululans ferit
Cum stridore rudentium
Nec quidquam suberat spei
Mergendis prope naufragis,
Cum Christum procul aspicit
PaVens turba periculis
Calcantem pedibus mare,
Ac si per solidam uiam
Siccum litus obambulet.
Haec miracula ceteri
Vectores pauidi stupent,
Solus non trepidus Petrus
Agnoscit dominum poli
Terraeque et maris inuii,
Cuius omnipotentiae est
Plantis aequora subdere.
Tendit suppliciter manus,
Notum subsidium rogat.
Ast ille placide adnuens
Puppi ut desiliat iubet.
Iussis obsequitur Petrus,
Sed uestigia fluctibus
Summis tinguere coeperat
Et lapsante gradu pedes
Pessum mergere lubricos.
Mortalem deus increpat
Quod sit non stabili fide
Nec calcare fluentia
Nec Christum ualeat sequi.
Tum dextra famulum leuat
Sistitque et docet ingredi
Tergum per tumidum freti.
Sic me tuta silentia
Egressum dubiis loquax
Infert lingua periculis
Non ut discipulum Petrum
Fidentem merito et fide
Sed quem culpa frequens leuem
Voluat per freta naufragum.
Sum plane temerarius,
Qui noctis mihi conscius
Quam uitae in tenebris ago,
Puppem credere fluctibus
Tanti non timeam uiri,
Quo nunc nemo disertior.
Exultat fremit intonat
Ventisque eloquii tumet;
Cui mersare facillimum est
Tractandae indocilem ratis,
Ni tu, Christe potens, manum
Dextro numine porrigas,
Facundi oris ut inpetus
Non me fluctibus obruat,
Sed sensim gradiens uadis
Insistam fluitantibus.