Per quinquennia iam decem, Ni fallor, fuimus; septimus insuper Annum cardo rotat, dum fruimur sole uolubili. Instat terminus et diem Vicinum senio iam deus applicat. Quid nos utile tanti spatio temporis egimus? Aetas prima crepantibus Fleuit sub ferulis, mox docuit toga Infectum uitiis falsa loqui non sine crimine. Tum lasciua proteruitas Et luxus petulans (heu pudet ac piget) Foedauit iuuenem nequitiae sordibus et luto. Exim iurgia turbidos Armarunt animos et male pertinax Vincendi studium subiacuit casibus asperis. Bis legum moderamine Frenos nobilium reximus urbium; Ius ciuile bonis reddidimus, terruimus reos. Tandem militiae gradu Euectum pietas principis extulit Adsumptum propius stare iubens ordine proximo. Haec dum uita uolans agit, Irrepsit subito canities seni, Oblitum ueteris me Saliae consulis arguens. Sub quo prima dies mihi Quam multas hiemes uoluerit et rosas Pratis post glaciem reddiderit, nix capitis probat. Numquid talia proderunt Carnis post obitum uel bona uel mala, Cum iam quidquid id est quod fueram mors aboleuerit? Dicendum mihi: "Quisquis es, Mundum quem coluit mens tua perdidit; Non sunt illa dei quae studuit, cuius habeberis." Atqui fine sub ultimo Peccatrix anima stultitiam exuat; Saltem uoce deum concelebret, si meritis nequit. Hymnis continuet dies Nec nox ulla uacet quin dominum canat Pugnet contra hereses, catholicam discutiat fidem, Conculcet sacra gentium, Labem, Roma, tuis inferat idolis, Carmen martyribus deuoueat, laudet apostolos. Haec dum scribo uel eloquor, Vinclis o utinam corporis emicem Liber quo tulerit lingua sono mobilis ultimo!