# De consolatione Philosophiae 01.02

Heu quam praecipiti mersa profundo
Mens hebet et propria luce relicta
Tendit in externas ire tenebras,
Terrenis quotiens flatibus aucta
Crescit in immensum noxia cura!
Hic quondam caelo liber aperto
Suetus in aetherios ire meatus
Cernebat rosei lumina solis,
Visebat gelidae sidera lunae
Et quaecumque uagos stella recursus
Exercet uarios flexa per orbes,
Comprensam numeris uictor habebat.
Quin etiam causas, unde sonora
Flamina sollicitant aequora ponti,
Quis uoluat stabilem spiritus orbem
Vel cur Hesperias sidus in undas
Casurum rutilo surgat ab ortu,
Quid ueris placidas temperet horas,
Vt terram roseis floribus ornet,
Quis dedit, ut pleno fertilis anno
Autumnus grauidis influat uuis,
Rimari solitus atque latentis
Naturae uarias reddere causas:
Nunc iacet effeto lumine mentis
Et pressus grauibus colla catenis
Decliuemque gerens pondere uultum
Cogitur, heu, stolidam cernere terram.