# De consolatione Philosophiae 03.12

Felix, qui potuit boni
Fontem uisere lucidum
Felix, qui potuit grauis
Terrae soluere uincula.
Quondam funera coniugis
Vates Threicius gemens
Postquam flebilibus modis
Siluas currere mobiles,
Amnes stare coegerat
Iunxitque intrepidum latus
Saeuis cerua leonibus
Nec uisum timuit lepus
Iam cantu placidum canem
Cum flagrantior intima
Feruor pectoris ureret
Nec qui cuncta subegerant
Mulcerent dominum modi
Immites superos querens
Infernas adiit domos.
Illic blanda sonantibus
Chordis carmina temperans
Quicquid praecipuis deae
Matris fontibus hauserat
Quod luctus dabat impotens
Quod luctum geminans amor
Deflet Taenara commouens
Et dulci ueniam prece
Vmbrarum dominos rogat.
Stupet tergeminus nouo
Captus carmine ianitor;
Quae sontes agitant metu
Vltrices scelerum deae
Iam maestae lacrimis madent
Non Ixionium caput
Velox praecipitat rota
Et longa site perditus
Spernit flumina Tantalus;
Vultur dum satur est modis
Non traxit Tityi iecur.
Tandem "Vincimur" arbiter
Vmbrarum miserans ait.
"Donamus comitem uiro
Emptam carmine coniugem;
Sed lex dona coherceat,
Ne dum Tartara liquerit
Fas sit lumina flectere."
Quis legem det amantibus?
Maior lex amor est sibi.
Heu, noctis prope terminos
Orpheus Eurydicen suam
Vidit, perdidit, occidit.
Vos haec fabula respicit
Quicumque in superum diem
Mentem ducere quaeritis;
Nam qui Tartareum in specus
Victus lumina flexerit,
Quicquid praecipuum trahit,
Perdit, dum uidit inferos.