# De consolatione Philosophiae 04.01

Sunt etenim pennae uolucres mihi
Quae celsa conscendant poli;
Quas sibi cum uelox mens induit
Terras perosa despicit,
Aeris immensi superat globum
Nubesque postergum uidet
Quique agili motu calet aetheris
Transcendit ignis uerticem,
Donec in astriferas surgat domos
Phoeboque coniungat uias
Aut comitetur iter gelidi senis
Miles corusci sideris
Vel quocumque micans nox pingitur
Recurrat astri circulum
Atque ubi iam exhausti fuerit satis
Polum relinquat extimum
Dorsaque uelocis premat aetheris
Compos uerendi luminis.
Hic regum sceptrum dominus tenet
Orbisque habenas temperat
Et uolucrem currum stabilis regit
Rerum coruscus arbiter.
Huc te si reducem referat uia
Quam nunc requiris immemor
Haec," dices, "memini, patria est mihi,
Hinc ortus, hic sistam gradum."
Quodsi terrarum placeat tibi
Noctem relictam uisere,
Quos miseri toruos populi timent
Cernes tyrannos exsules.