# De nuptiis 9.907

     Nam Thrax quo duri rumpere regna Erebi
     Quoque suam meruit immemor Eurydicen,
     Quo cantu stupidae tigridis ira ruit,
     Quo fertur rabidas perdomuisse feras,
     Quo uidit rigidas glandibus ire comas
     Ismaros et siluas currere monte suas,
     Carmine quo Strymon continuit latices,
     Et Tanais uersis saepe reflatus aquis,
     Quo impune accubuit rictibus agna lupi,
       Et lepus immiti contulit ora cani:
     Hoc nunc permulsit insonuitque melo
     Accumulansque magis carmina sacra Ioui.
     Quo Amphion rigido in corpore mentis iter
     Quoque dedit montes sumere posse animas,
       Quo sensus duris cautibus inseruit
     Et docuit rupes carmina uelle sequi.
     (Nam muros Thebis dulcisonis fidibus
     Praesidiumque dedit carminis arbitrio.)
     Sed nec Arioniam marmora surda chelyn
       Tempsere, extremam cum flagitaret opem,
     Et licet indomiti dira procella noti
     Spumea Scyllaei uerreret ima maris,
     Delphinas totis sollicitauit aquis,
     Et melicos cantus belua grata tulit.
       O uere antistans numina magna deum,
     Quae istorum laudes protulit Harmonia,
     Quae domitare Erebum, marmora, saxa, feras
     Et potuit rupes sensificare tonis.