# Verses from addressed to Dunstan, Archbishop of Canterbury (961-988) from an Englishman in exile overseas

Jam mea cura premit, quo me quod nescio vertam,
Anxia mens mihimet curarum fluctuat æstu.
Ad te confugio D[unstan], dignissime præsul,
Domne pater, miserere, tui miserescito servi.
Sola salus in te; per te confido juvari,
Regis ut almiflui merear pietate potiri,
Quo donet reditum patriæ præstetque reversum,
Meque simul domino qui vult legata remandet.
Instat hiems metuenda maris minitando periclum,
Decrescunt soles, augentur tempora noctis.
Auxiliare mihi potis es, succurre dolenti.
Sola mihi superest pietas tua certa juvandi
Unica spes, et tuta fides, ne desine coeptum.
Me mare transmenso clemens hucusque juvabas,
Ære gravem, donis hilarem, fulcimine lætum,
Regis adusque fores hujus tua per loca ducens.
Me, venerande pater, per te nunc opto reductum;
Porrige, domne, manum jam jam sub gurgite merso.
Si mihi sis dextra quid agat non curo sinister,
Nam mihi te solum delegi ex omnibus unum
Ex [. . . . . . . . ] esse mei fer
Sum tuus id quod sum, dum spiritus hos regit artus,
Quomecunque vocat [mundi] vel temporis ordo,
Salve sancte pater, salve carissime, salve!
Accipe, domne, tuus quæ dat [tibi munera seruus]
Velle magis sapio quod tu quam dona requiris:
Sint monimenta mei tamen hæc, ea spernere [nolis].