# De sancto Laurentio

1. Laurea clara laetantem
Laurentium hierarcham,
2a. Qua pax summa, qua splendor,
qua gloria,
Christus rex emicat,
2b. Lyra nostra resultet
symphonia
sonans organica.
3a. Roma quem canit,
mundus quem totus personat,
3b. Decus quem omne
decet, laus atque gloria;
4a. Qui miles, qui gemma, ara
Christi, qui praeco,
norma, fulgens levita,
4b. Apostolicum adfatur
patronum Sixtum
sequens ad certamina:
5a. “Quo, pater, sine filio
progrederis?
aut quo, magister, properas?
5b. Ad palmam si martyrii
ovans tendis
te rogo, ne me deseras.”
6a. Sixtus ad haec illi:
“Te pugna fortior
sanctiusque te stemma
6b. Manet post triduum,
iam qui sequeris me
sacerdotem levita.”
7a. Praescia Sixti
verba complentur,
et immania percurrit
Laurentius tormenta,
7b. Caeli columna,
lucifer orbis,
ecclesiae laetitia
fideique regula,
8a. Victor ovans
in craticula
iudicem qui confundit, verba
per haec talia:
8b. “Iam assatam
manduca carnem;
me gloria, te poena, semper
manet maxima”
9a. Canticis angelicis,
palma et lucida,
9b. Sic diva felix scandit
anima culmina,
10a. Per merita translata
inclita
Quae in purpura
praepulchra
gaudet et lilia,
10b. Omnia gloria
conserta
Christi praesentia,
Digne colenda saecla
per cuncta.